وضع حمل به کمک زنان همسایه در خانه صورت می گرفته و زائو را بر خلاف جهت ییلدز (ستاره نحس) می خواباندند و با تحرکات خاصی مثل ایجاد سر و صدا و کوبیدن بر هاون و حتی شلیک تفنگ وضع حمل را آسان می کردند.
دور زائو ۸ الی ۱۰ نفر از زنان سالخورده و با تجربه جمع می شدند و ماما بچه ی به دنیا آمده را در دست گرفته و ۳ بار از اطرافیانش می پرسیده: گووگینی کسه یین می ؟ یعنی، نافش را ببرم؟
و حاضرین جواب می دادند: هاوا کسا. یعنی، بله ببر.
و بالاخره بعد از ۳ بار پرسیدن ناف نوزاد بریده می شده و در این حین زنی از دیگی که در آن ۳ قطعه سنگ درون آب می جوشیده مقداری آب به زائو می دهد. (سنگ شاید جهت بریدن ناف بوده و نوشاندن آب سنگ نشانه ی قدرت)
بعد ماما از کلبه بیرون آمده و اگر نوزاد پسر باشد، تیر و کمان و اگر دختر باشد، دوک نخ ریسی از در آلاچیق آویزان می کند تا به منتظرین بشارت دهد و از آنها خلعتی دریافت کند و بین حاضرینی که در وضع حمل یاری کرده اند تقسیم کند.
اگر فرزندان خانواده ای زیاد تلف می شدند فرزند تازه به دنیا آمده را از ۳ پایه ای به اسم طاغان عبور می داده اند و یا ضزب شمشیر ناف او را می بریده اند و در این صورت نام هایی مثل طاغان قلیچ و یا قلیچ لی بر روی نوزاد می گذاشته اند .نام هایی مثل بایرام بر کودکانی که در ایام عید به دنیا می آمده اند. قاریاغدی نام نوزادانی که هنگام بارش برف به دنیا می آمده اند و دانگ آتار کودکانی که هنگام طلوع آفتاب به دنیا می آمده اند گذاشته می شده است.
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: